Jezelf zijn naar kinderen toe is ook niet altijd makkelijk, wij zijn gewend om alles te verbergen.

Zeker ook voor kinderen wordt snel mooi weer gespeeld. Toen zijn vader een aantal jaar geleden wegging, had ik naar mijn kind toe kunnen doen alsof er niets was. Dat heb ik niet gedaan, ik heb hem laten zien wat ik voelde. Ik heb gehuild in zijn bijzijn, en  ik heb uitgelegd waarom ik verdriet had. Ook heb ik hem mijn visie op de weg gaan uitgelegd, want ook die werd weerspiegeld in hoe ik me voelde en uitte.

Als ik boos ben, verberg ik ook die boosheid niet, hij voelt toch wel dat ik boos ben.

Niet dat ik er trots op ben als ik eens boos ben, maar als ik boos kan zijn (binnen aanvaardbare grenzen natuurlijk). En me daarna kan verontschuldigen en kan uitleggen waarom, ik zo reageerde. leert mijn zoon dat  hij zijn gevoelens mag uiten. Teveel mannen hebben geleerd om alles op te potten, met alle gevolgen van dien.
Natuurlijk laat ik ook mijn liefde zien en mijn blijdschap. We knuffelen wat af hier in huis! Mijn kind leert daardoor dat ook hij zijn liefde en blijdschap mogen tonen en dat doen hij zorg veelvuldig.

Wees dus niet bang om stukje bij beetje je gevoelens te laten zien, juist aan kinderen en jongeren. Ze zullen je zoveel beter begrijpen en daardoor zelf beter in balans raken. En, misschien nog het allerbelangrijkste, als wij het goede voorbeeld geven, volgt er misschien uiteindelijk een generatie die zichzelf durft te zijn! Zou dat geen mooi vooruitzicht zijn niet waar.

Groetjes Angelique