Ik vertel mijn eigen verhaal, want ik sta vandaag op de poduim.

Vandaag had ik mijn eigen eerste event, ik was al een beetje moe en had  erge hoofdpijn die dag. In het begin is het erg wennen, een beetje waring kwam het over niet zoals ik het voor gesteld. Maar goed de event was leuk grappig en gezellig te gelijk, ik heb veel nieuwe mensen ontmoeten met heel veel hun eigen verhaal. Maar ook heel veel wanhoop, jammer want niet iedereen liet zien wie ze werkelijk zijn.

Wat maak het nauw dat je denkt, ik stop met alles.

Ik dacht wat doe ik hier  ? en waarom vind ik dit  allemaal zo gewoon, ik kan me niet voorstellen dat een ander daar op zit te wachten. Ik ging zitten en wilden eigenlijk een potje janken , maar dat zo raar tegenover die vrouwen en mannen.

Begrijp me niet verkeerd ik hou juist van vrouwen.

Maar omdat ze hun eigen identiteit vaak niet ontlenen aan wie ze werkelijk zijn, maar aan wie ze denken te moeten zijn in iemand zijn ogen. Staan  ze zichzelf over het algemeen erg moeilijk toe, om hun ware gezicht te laten zien. En daarom wordt  niet altijd positief gereageerd, op iemand die dat wel doet. Toch besloot ik, ik ga er nu door heen kom dichter bij en doe of je thuis bent. Want ik voelde op dat moment erg slecht, ik moet jullie vertellen hoe het leven echt in mekaar zit. Maar ik heb ook mijn twijfels en mijn pijn kan ik niet verstoppen. Volgens mij kunnen we mekaar een grootst plezier doen, als we de waarheid zullen delen met elkaar.

We staan perfecte verhaaltjes te vertellen, waarom eigenlijk?

Omdat we vinden dat we niet imperfect mogen zijn, we mogen van onszelf geen mens zijn. Dan heb je zo van die ankermomentjes, dat je denkt ik loop er voor weg. Of ik ga erdoor heen of ik ga dat mens afwijzen of ik ga het mens zijn echt aan. En soms is het juist goed, dat je blijf staan, en soms hebben jullie echt die schop nodig. Want we blijven maar klagen en klagen, en wat schiet je er mee op niks.

Groetjes Angelique